
Audomarus nobili genere ortus
in loco Aureæ vallis dicto,
Friulphum patrem induxit,
ut secum in Luxoviensi Cœnobio
famosissimo monachus vestiretur.
Ibi Audomarus, Deo et hominibus amabilis,
omnium virtutum splendore coruscans,
prœsertim continentiœ rigore, ut faces
libidinis extingueret, et immaculatum
se custodiret, sanctum imitatus Benedictum
sese in vepribus et urticis volutabat.
Ob sanctitatis famam, ad Tervannensem
Episcopatum, Assumptus Audomarus.
Per XXX annos ita perfecit, ut populum olim
(circa finem III sœculi) a sanctis Fussiano
et Victorico, deinde Victricio in fide Catholica
instructum, sed postea. Deficientibus operariis,
ad pristinos errores reversum, mirabiliter
reduxerit in viam salutis.
Omnem sollicitudinem ovibus pascendis ;
captivis redimendis, pauperibus sublevandis
impendebat. Spiritu p_phetiœ, divinis
revelationibus donatus, gratia etiam
miraculorum effulsit. Boloniœ servum
liberavit a naufragio, ægris sanitatem
per manuum impositionem restituit.
Bertino, Mommolino monasteria tribuit,
hisque viris apostolicæ usus est Audomarus
ut omnia infidelitatis germina in Morinensi
territorio penitus extirparet.
Omer de noble descendance est né
au lieu-dit Orval.
Friulf, [son] père, il a conduit,
comme lui-même, à l’abbaye de Luxeuil,
très célèbre, [où] l’habit de moine, il prit.
Là, Audomar, par Dieu et par les hommes, digne d’être aimé,
de l’éclat de toutes les vertus, brillant,
surtout avec une rigueur permanente, les incitations
aux désirs, il éteignait, et sans tâche
se maintenait, imitant [Saint] Benoît
dans les ronces et les orties il se vautrait.
En raison de sa réputation de sainteté, à Thérouanne,
nommé évêque a été Audomar.
Pendant 30 ans, il a ainsi œuvré. Comme le peuple, autrefois
(vers la fin du IIIe siècle) par les saints Fuscien
et Victoric, puis Victricius, dans la foi catholique
[avait été] instruit, mais qu’ensuite, ces hommes de peine s’en étant détachés,[et]
vers les précédentes erreurs [étaient] revenus, admirablement,
il [les] a ramené sur le chemin du salut.
Toute l’inquiétude quant aux brebis nourries ;
aux captifs rachetés, aux pauvres soulagés,
il a surmonté. D’un esprit prophétique, de divines
révélations gratifiées, bien plus encore
de miracles, il brillait. A Boulogne, un serviteur,
il a sauvé du naufrage, des malades, la guérison
par imposition des mains, il a rendu.
A Bertin et Mommelin, des monatères il a attribués,
et là ces hommes apostoliques, Audomar [les] met à contribution
pour que tous les germes de malheur de la Morinie
le territoire, jusqu’au plus profond, il arrache.