
Chapelle St Erkembode, la dalle n’est pas visible, cachée par le confessionnal.

D.O.M.
HIC IACET VENERABILIS DN͞S HERMA͞N9
LOEMELIVS ANTVERPIA ORIVNDVS PRESBY
TER S. T. LICENT. ET CATHED. HVIVS
ECCL. CANONICVS QVI PROPENSO IN EC
CLESIAM ANIMO NEC NON SVÆ SVORVM
QVE SALVTIS MEMOR POSTQVAM HOC
SACELLVM CLAVSTRO MARMOREO DECO
RASSET NOVVM CANONICATVM HONESTO
REDITV DOTATVM FVNDAVIT : EA PRŒCI
PVE LEGE : VT CONSANGVINEIS TAM PATERNA
QVAM MATERNA STIRPE PROCREATIS ALTER
NATIM PER RRDOS DDNOS DECANVM ET CAPI
TVLM CONFERATVR QVIBVS DEFICIENTIBUs
VOLVIT ET ORDINAVIT AD ILLVM PROMOVERS
QVEMDAM EX SENIORIBVS ET DIGNIORIBVS
DICTÆ ECCL. VICARIIS : SVB ONERE TAMEN
TRIVM MISSARVM IN SINGVLAS HEBDOMA
DAS IN HOC SACELLO IN PERPETVVM PRO
SVA SVORVMQVE REQVIE PERSOLVENDARVM
PROVT LATIVS IN TABVLIS FVNDATIONIS PRÆ
SCIBITVR (sic) PIE VIXIT BENE OBIIT XIIII DECEMBRIS
M. DC. XXXVI
REQUIESCAT IN PACE
A Dieu très bon et très grand.
Ici repose, un vénérable maître, Hermann
Loemel, d’Anvers originaire, prêtre,
ès t[héologie] licencié, et de cette cathédrale
-église, chanoine, qui, vers l’église,
par l’âme porté, et aussi de lui et des siens,
du salut, conscient, après qu’ici,
la chapelle, d’un enclos de marbre, il a embellie,
un nouveau canonicat, pour honnête [personne]
à attribuer, pourvu (financé), il a fondé. Ceci essentiellement
avec la règle : pour ceux du même sang [que lui,] tant dans la paternelle
que maternelle, lignée, engendrés, [et] alternativement,
avec les révérends maîtres, doyen et chapitre
pour récompenser ceux découragés.
Il a voulu et a arrangé pour cela de promouvoir
quelqu’un parmi des aînés et des méritants,
de ladite église, vicaires : sous contrainte toutefois
de trois messes, en une seule semaine,
données dans cette chapelle à perpétuité pour,
de lui et des siens, du repos [éternel] s’acquitter.
[Ceci] du fait que, largement, dans les publications de la fondation, c’est écrit.
Pieusement il a vécu dans le bien, il est mort LE 14 décembre
1636.
Qu’il repose en paix !
Texte relevé dans l’Épigraphie du département de Pas-de-Calais, V5, paru en 1892